අපේ රැහේ අපේ වුන්..

අපේ රැහේ අපේ වුන් කියල කිවුවේ සැගියගේ ඉස්කෝලේ කාලේ දුකට සැපට ලෙඩට දුකට විතරක් නෙමේ හැම ගුස්පි වැඩකටම බෙල්ල ගහලා ගියත් ලඟින්ම හිටු එවුන් තමා.. තාමත් ඕලෙවල් කරන වගේ හිරිමල් යෞවන පෙනුමක් තිබ්බට මොකෝ අපි ඉස්ක්කොලෙන් අයින් වුනේ 2009 ඉතින් එදා ඉදන් 2014 වෙනකම් අවුරුදු 5ක් ගෙවිලා ගිහිලා.. බිග් මැච් එකට එහෙන් මෙහෙන් පාර්ටි වලදී මග තොටේදී කස්ටිය එහෙන් මෙහෙන් සෙට් වුනාට මොකෝ හැමෝටම එකපාර නිල වශයෙන් සෙට් වෙන්න බැරි වුනා.. මොකෝ සේරම එකතු කරගන්නවා කියන්නේ ලාහට ගෙම්බෝ එකතු කරගන්නවා වගේ තමා ඉතින් ඔන්න ඔය විදියට දවස් ගෙවිලා ගිහිල්ලා.

මලිතලා ජනියලා රබ්බලා කාවින්දලා නම් කියූ නොකියූ එකී මෙකි නොකී හුදී ජනී ජනයා සෙට් වෙලා අපේ බැච් පාර්ටි එක බක් මාසේ 5 සෙට් කරගත්තා. කිරිබත්ගොඩ සනාරා එකට කස්ටිය වැස්ස අස්සෙන් සෙට් වුනා..

තුන්වෙනි තට්ටුවේ තමා වැඩේ සිද්ද වෙනවා කිවුවේ ඉතින් කිරිබත්ගොඩින් සැගියායි ,මලියයි, චානයි, ආශානුයි, නිසලයයි ටයයි සෙට් වුන අපි රෝද තුනේ බෙන්ස් දෙකක නැගලා සනාරා එකේ ගාවින් බැහැගත්තා තුන්වෙනි තට්ටුවට නැගගත්තා.. නියමෙට සරසලා තිබුනත් අපි එක පාරට ඇතුලට ගියේ නෑ මොකෝ ඇතුලේ හිටියේ කෙල්ලෝ වගයක් අනික ඒ එකෙක්වත් අපිට දැකලා පුරුදු එවුන් නෙමේ.අපේ බැච් එකේ වුන් අපි දන්නවනේ .. “මන් හිතන්නේ අපිට වැරදුනා මේක නෙමේ වෙන්න ඇති” ඒ මලියා.. ඒත් එක්කම ඇතුලේ හිටපු කෙල්ලෝ බොහොම ලෙන්ගතු හිනාවක් පෑවා. කොච්චර ලෙන්ගතුද කියනවනම් දත් තිස්දෙක අස්සෙන් ගිරිය පේන තරම් වූ ඒ මදහසෙන්ම අපි අදුන ගත්ත මේ අපේ රැහේ හිටපු කැකුලියෝ තමා කියලා.. කොහොමහරි ඒ දවස් වලතිබ්බ කැහැටු ගති ගිහින් මුනේ වලවල් වැහෙන්න කපරාරු කරලා බෝකටු කොන්ඩ කෙලින් වෙලා කෙලින් තිබුණු කොන්ඩ බෝකටු වෙලා කෙට්ටු කෙල්ලෝ මහත් වෙලා මහත කෙල්ලෝ කෙට්ටු වෙලා කිවුවම මොකෝ මුන් දැන් ලස්සන වෙලා..(හිටියට වඩා)

ඉතින් කට්ටිය එහෙන් මෙහෙන් සෙට් වේවි සෙට් එක වැඩි වුනා.බැච් එකේම වුන් ප්‍රේමවන්තයෝ වන්තියෝ වෙලා තිබුණු සමහර ඒවා නැති වෙලා ඔය අතර සමහරු නෝනලා මහත්වරු වෙලා සමහරු හෙට අනිද්දා බන්දිනවලු තව සමහරු අම්මලා තාත්තලා වෙලා..ඒත් ඒ හැමමෝම දැනෙන්නේ එදා සුදු ඇඳුමේ හිටපු විදිහටම තමා..

එහෙන් මෙහෙන් පරණ කතා ඇහෙනවා.. එක කෙල්ලට ට්‍රයි කරලා ඉස්සර මරා ගත්ත වුන් එක වීදුරුවේ සවුදිය පුරනවා.. ඒ අතරේ ඒ කෙල්ල වෙනමම කොල්ලෙක් එක්ක පාර්ටි එකට එනවා.. දෙකට බෙදිලා ගහගත්තු පංති වල අපි එකට් සෙට් වෙලා නටනවා..

දැන් සමහරු ජොබ් කරනවා තව සමහරු තාම කැම්පස් (අපි වගේ) .. ඒ අස්සේ ආයෙත් පරණ මතක එලියට එනවා.. මතකද “සැගියෝ උබ ගුරු මෙසේ දෙකට බෙදලා ටේබල් ටෙනිස් ගහලා හොදටම ගුටි කෑවා “ .. “ඇයි බන් අපි පීරියඩ් එක කට් කරලා ක්‍රිකට් ගහලා එනකොට ගනේපොල සර් අපේ බෑග් අරන් ගිහින් ඔෆිස් එකේ දාලා ලොක් කරලා තිබ්බේ..අපි හොරෙන් පැනලා ගත්තේ.. පහුවදා උදේ ගුටි කෑවේ.” “ඇයි බන් ඉස්කෝලේ වැඩ වලට නයිට් අදිනකොට වතුවල කුරුම්බා තැඹිලි ඉවර කලේ.” යකෝ බලාගෙන ගියහම අපි කරලා නැත්තේ ඉගන ගන්න එකද??? නෑ නෑ අපි එකත් හොදට කරගෙන තිබ්බා කොහොම හරි ඉස්සර පෙන්නන්න බැරි වුනත් ගුටි කාපු සමහර ගුරුවරුන්ව දැන් මතක් කරන්නේ හරිම ආදරෙන්..

 

එදත් අදත් අපි හැමෝම ආදරේ කරපු ගුරුතුමියක් තමා විජේකෝන් ගුරුතුමී.. ඒ මලියලගේ අම්මා ඒ කාලේ ඉදන් අපෙ මානසිකත්වය තේරුම් ගත්තවගේම මලියටයි අපිටයි සැලකුවේ එකට විභාගේ ලියන්න කලින් මලියව වගේම අපිවත් ඉඹලා තමා විභාගෙට යැවුවේ.. ඉතින් රිසාල්ට් ආපුවහමත් අපි දුවලා ගියා කියන්න.. ඒ හින්දම තමා අපු හැමෝම මලියට කිවුවේ මතක් කරලා අම්මට කියපන් අපි ආදරෙන් මතක් කළා කියල .

ඉතින් මේ සේරම වෙන අතරේ අමිල මගේ කනට කරලා කියනවා “ආයෙත් ඉස්කෝලේ යන්න ඇත්නම් නේද බන් කියලා” මටත් ඒක  ඒ වෙලාවේම දැනුනා මන් දැකපු හැම මුණක්ම කියුවෙත් ඒ කතාවම තමයි..

එහෙනම් ආයෙත් සෙට් වෙමූ ....................