හවසට හවසට ඇද හැලෙන වරුසාව දැන් ටිකදවවසක ඉදන්
උදේ ඉදන්ම ඇදහැලෙන්න පටන් අරං ඒත් වරුසාව මැද්දෙන්ම අදත් ඔහු ඔෆීසියට ආ හැටි සිහි
කරමින්ම හවස් යාමයේ ඔෆිසියෙන් නික්මෙන්ට ඔහු සැරසුණි. පහුගිය දින කිහිපයම පමාවූ
සේම අදත් වැඩ බහුල වුවත් නිම කිරීමට තිබු වැඩ නිමවා ගත් සති අන්තයක් වීම ඔහුගේ
සිතට ගැන දුන්නේ අස්වැසිල්ලකි. ඔෆීසියෙන් නික්මෙන විටම රාත්‍රී 7 පමණ වී තිබුණි. වැහි
පොදයක් දෙකක් ඉඳහිට වැටුනි. වෙනදා තරම්ම තදබදයක් නොවූ මාවත දිගේ ඇවිද ගිය ඔහුට
මුසල පාලුවකට වඩා නිසල හුදකලාවක් දැනුනි.
රටකජු මුලක් මිලිදී ගෙන බසයට වෙනදා මෙන්ම
පුරුද්දට මෙන් ආයාසයකින් තොරව ගොඩ වුනු ඔහු ජනේලයක් අසල අසුන්ගත්තේය. ශේෂව
බස්රියෙහි ජනේලයෙහි රැඳී වැහි බිංදු හරහා පැමිණි කඩවිදී ලාම්පු එලි අමුතු රටා
මවන්නට විය. හිත මතකයන් අතර ඔබ මොබ දුවන්නට විය. කොපමණ වෙලාවක් මතකයන් අතර සිත
දුවන්නට උනිද ඔහුවත් නොදනී
“පුංචි සින්දුවක් දෙකක් එහෙනම් ගායනා කරන්නම්
ගමන් කරන මේ සියලුම දෙනාගේ රසවින්දනයට” ඒ බසයෙහි ගී ගයන කෙනෙකි ඔහුගේ හඬට සිත අවදි
වන විට බස් රථය ගමන් අරඹා තිබිණි. නැවතත් මතකය අතීතයට දිව යයි, ඇය සමඟ ගිය දුම්රිය
ගමනේදී හමු වූ සින්දු කියන අයියා සිහි විය.ඔහුගේ ගායනාවන් ඉතා මිහිරිය ඊටත් වඩා ඇය
ඔහු සමීපයට ගුලි වුනු ඒ මතකයන් සුමිහිරිය.
කොන්දොස්තරගේ තට්ටුවත් සමඟ නැවත පියවි සිහි එල්බ
ගත් ඔහු ටිකට් පතක් මිලදී ගන්නා අතර ගීත ගයන්නාගේ හඬ ඇසුනි. “කාටත් වරදින එකම
වෙලාවක අග හිඟ කම ආදරයට පැරදී”.. නැවත සිත මතකයන් අතර දුවන්නට විය. ඒ සුන්දර මතක
තිබුනේ ටික කාලයක් පමණි. ලොව දන්නා සේ ඔවුන් මිතුරන්ම පමණක් විය නමුත් ඔවුන් ඔවුනට
ආදරවන්තයන් විය.
ඇගේ සහකරු ඇගේ භාරකරුවන් සොයා දුන්නේය. ඇය වෙනකෙකුට
බාර දුන් දිනයේ මිතුරෙකු සේ සුබ පතා ආ සැටි ඔහුට සිහි වුනේ සියුම් වේදනාවක් සමගය
බැඳීම් නම් දුකකි ඒ සමගම ඔහුගේ මෙල්ල නොවූ සිත හදාගන්නට සිහිය ඉදිරිපත් විය.
“රැකගෙන මංගල මුදුව අතේ දිගුකල් ජිවත් වෙන්නකෝ”...
බස් රථයේ කැසට් හඬය..
බැඳීම් මාරයි.. ඒ මතකයන්ද මාරයි.. ඔහුටම කියාගත්
ඔහු අසුනෙන් නැගිට්ටේ ඊළඟ නැවතුමෙන් බැස යා යුතු නිසාය. බස්රිය ආරණ්‍ය සෙනසුන අසල
නතර කෙරිණි. බසයෙන් බැසගත් ඔහු ඒ දෙසට නික්ම ගියේය.
ඔහුගේ ඔෆිසියේ වැඩ අවසන්ය.. නිසල හුදකලාව බලා
සිටින්නේය.. අකීකරු සිත එහෙමෙහෙ දුවන්නේය.. එහෙත් සිහිය ඔහු නිවැරදි මඟ ගෙනයනුඇත..
